Mijn verhaal

Ik ben Irene Corzilius. In april 2015 kreeg ik de diagnose borstkanker, na het voelen van een verdikking in mijn borst. In 1 klap stond mijn wereld op zijn kop. De grond werd onder mijn voeten vandaan geschopt. 35 jaar, net gescheiden en verantwoordelijk voor mijn Nummer 1: mijn zoon, van toen 4. In 1 milliseconde was mijn leven veranderd en het was onomkeerbaar. Er was plots een moment voor en een moment na. Ik raakte compleet overstuur en mijn hoofd en lijf leken naar een soort verdoofde toestand te schakelen. Vandaag de dag ben ik nog steeds niet helemaal 100% teruggeschakeld en de vraag is of dat dat ooit komt. Mijn hoofd ging, na de eerste schrik te boven te zijn gekomen, als vanzelfsprekend in overleefstand om de daarop volgende behandeltrajecten aan te gaan. Al heel snel voelde ik dat ik een second opinion wilde bij het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis in Amsterdam. Het voelde dat ik daar nog meer op mijn plek zou zijn. Gelukkig kon ik heel snel terecht en heb ik daar mijn behandeling vervolgd. Een mallemolen van medische gebeurtenissen volgde in 3 verschillende, maar samenwerkende ziekenhuizen: er bleken 2 verschillende agressieve tumoren in 1 borst te zitten (her2neu positief en her2neu negatief, eiwit- en hormoongevoelig), die beiden een andere aanpak vereisten, 6 maanden wekelijks zware chemokuren om de tumoren en de “onder de radar blijvende kankercellen” aan te pakken en te laten slinken, immunotherapie, een borstbesparende operatie, genetisch onderzoek, 21 bestralingen en 10 jaar anti-hormoon medicatie. De chemo’s hebben mij verziekt en verzwakt vooral. Mijn energieniveau was gedaald tot dat van een 100-jarige.

Regie

Ik heb altijd mijn uiterste best gedaan volledige betrokkenheid te hebben bij mijn eigen behandeltraject. Veel vragen, veel uitzoeken, veel opzoeken. Ik heb me enorm gesteund gevoeld door alle betrokken behandelaren: ik heb altijd alle ruimte, tijd, uitleg en begrip gekregen. Dit bleek voor mij ongelooflijk belangrijk, om nog een soort van regie te voelen met wat er met mijn leven gebeurde.

Lijf vs Hoofd

De chemo’s sloegen aan, de tumoren slonken, de borstoperatie was geslaagd, de bestralingen deden hun werk, de pillen blijf ik slikken en jaarlijks ben ik onder controle. 1 Jaar later bleek ik “fysiek meetbaar schoon”. Een ongelooflijke opluchting.

En dat betreft mijn lijf.

Wat er in mijn hoofd gebeurde is een heel ander verhaal. Ik leefde in een parallelle werkelijkheid. Mijn gevoel van onkwetsbaarheid bleek voor eeuwig aangetast. Het kon dus zomaar zijn dat je “bij toeval” een verdikking in je borst vindt, te horen krijgt dat je kanker hebt en dat als je niks doet dood gaat. Onwerkelijk leek het voor mij, niet te bevatten. Ik was jong, sportte, had geen overgewicht en rookte niet. Allemaal zaken die juist als risico zouden kunnen werken. De logica, kortom, ontbrak voor mij geheel. “Hoe kon mij dit gebeuren? Wat heb ik gedaan, wat had ik moeten doen? Ik wil mijn zoon zien opgroeien, ik mag nog niet doodgaan”. Allerlei vragen en gedachten die maar in mijn hoofd maalden. Ik kon er geen afstand van doen, het zat in mijn hoofd: ik Was gewoon de kanker. In gedachten vulde ik de dekenkist al met memories gericht aan mijn zoon, zoals ik had gezien in het BNN programma “Over mijn lijk” over een jonge moeder die zou sterven. Niet te verdragen.

Loeizwaar

Het is nu 7 jaar geleden dat ik de diagnose kreeg en ik kan zeggen dat het een loeizware periode is geweest. Ik ben ongelooflijk op de proef gesteld, zo voelt het. Ik ben in 1 klap 16 jaar wijzer geworden. Dealen met een dodelijke ziekte en goede zorg en energie willen hebben voor mijn zoon; alles draaiende houden. Ik voelde ook financiële druk, want net gescheiden. Op mijn werk kreeg ik gelukkig volledige steun en ben ik na 1 ziektejaar weer succesvol gaan reïntegreren met behulp van Re-Turn, een reïntegratiebureau speciaal voor mensen met kanker. Dit reïntegreren heeft echter nog wel even geduurd: mijn hoofd wilde sneller dan mijn lijf. Iets dat ik nog steeds wel herken..

Hulp

Ik heb tijdens de behandelingen (professionele) hulp gezocht: gesprekken met een psychologe, sessies met een haptotherapeute, meditatiesessies bij het Toon Hermanshuis (inloophuis voor mensen die te maken hebben met kanker), ondersteuning van Care for Cancer en het inschakelen van reïntegratiebureau Re-Turn. Daarnaast zijn mijn dierbaren enorm steunend geweest, zowel praktisch als psychisch. Dit alles heeft mij enorm geholpen. De steun, het begrip, het wij-gevoel, de tijd krijgen, de uitleg krijgen. Alles is vormend geweest voor mij om te staan waar ik nu sta.

Uitdaging

Het blijft een uitdaging om goed om te gaan met de vermoeidheid, het verdragen van de gedachte niet onkwetsbaar te blijken, mijn grenzen goed aan te voelen en ernaar te handelen: sociaal, opvoedkundig, relationeel en werkgerelateerd. Het verdragen van de wanhoop, de onzekerheid, het niet-weten, de grillige belastbaarheid, de boosheid, het wantrouwen naar mijn lijf, de angst. Dit alles blijven thema’s die nog iedere dag voorbijkomen en die ik het liefst naar de maan zou willen schieten, maar wat helaas niet gaat.

Toch overheerst het positieve en dankbare echt bij mij. Ik heb het Leven! Ik maak me minder druk om dingen en kom sneller tot de kern. Voelen wat echt belangrijk is in het leven. Ik kijk naar mezelf met steeds meer mildheid, compassie en mededogen.

Ik ben ervan overtuigd dat als je je verdriet ook echt toelaat, hoe pijnlijk en donker ook, je er sterker van wordt. Wegrennen van je gedachten en angsten lukt niet: dus dan kun je ze maar beter “in de bek aankijken”, zoals ik dat dan zelf wel zeg. Emoties zoals angst, boosheid en verdriet mogen er zijn, ze hebben bestaansrecht.

Het “zwarte gat na kanker” wordt heel goed in dit filmpje weergegeven.

Aan de slag

Ik werk inmiddels 22 jaar in de Geestelijke Gezondheidszorg. Hiervan heb ik 9 jaar als sociotherapeut gewerkt in klinieken bij GGZ centraal in Amersfoort met kinderen, jeugdigen, jongvolwassenen en volwassenen. Dit betrof open, gesloten en opname afdelingen met mensen met psychische problematiek (persoonlijkheidsproblematiek, dwangstoornissen, schizofrenie, autisme spectrum stoornissen, angststoornissen, stemmingsstoornissen, depressiviteit, psychotische stoornissen, suïcidaliteit en automutilatie). Daarna heb ik een overstap gemaakt en ik werk nu 12 jaar als persoonlijk begeleider ambulant in Amersfoort in het ambulant autisme-team bij Kwintes (een organisatie voor beschermd en begeleid wonen). Meer informatie over mijn werkervaring vind je hier.

Mijn professionele achtergrond samen met mijn persoonlijke verhaal zette mij aan het denken en voelen. Om die reden voelde het voor mij ook als een natuurlijke volgende stap om deze vorming, deze heling zo je wilt, in te zetten voor gelijkgestemden. Om mensen bij te staan in hun herstel bij kanker middels coaching. Ik ben daarom in oktober 2017 een 1-jarige Post HBO registeropleiding tot professioneel coach gaan volgen bij de Balansgroep in Driebergen en heb met succes deze opleiding afgerond.

Inmiddels gaat het goed met me: ik heb inmiddels bijna vier jaar mijn eigen coachpraktijk. Daarnaast werk ik voor Re-turn als reintegratie-consultant. Ook ben ik een samenwerking aangegaan met Mijn Leven 2.0. En ik ben als coach werkzaam voor de stichting Soul Search Foundation, welke vitaliteitsweken organiseert voor ex-kankerpatiënten. Ik heb mijn lieve vriend naast mijn zijde en ik heb meer tijd, aandacht en energie voor mijn zoon. Ik sport, geniet nog meer van muziek en natuur dan ik al deed en bovendien heb ik mijn oude liefde voor gedichten schrijven hervonden, een paar van deze gedichten kun je lezen onder het kopje “In beeld”.

En nu jij?

Wellicht herken je je in bovenstaand verhaal (of delen hiervan) en voel je de behoefte om begeleiding te krijgen bij jouw proces. Schroom dan niet en voel je welkom om contact met me op te nemen voor een gratis en vrijblijvend kennismakingsgesprek. Kijk hier om te zien waarbij ik jou en/of jouw naasten kan helpen.